Skatereis Parijs

Vanaf 2002 organiseerde Stichting F.E.E.S.T. een skatereis naar Parijs. Dit is door de jaren heen ook uitgegroeid tot een waar fenomeen. Of je nu vergevorderd was of al blij dat je een fridaynightskate van F.E.E.S.T. kon uitrijden… skaten in Parijs blijft voor iedereen, jong en oud, een fantastische belevenis! Jarenlang bezochten we de ‘Friday Night Fever’ georganiseerd door Pari Roller. Het eerste jaar keken ze raar op van die ‘Neerlandais’ met hun muziekbuggy. Maar met de jaren ontstond er een band, werden we altijd warm verwelkomd en ontvingen we mails met de vraag wanneer we weer kwamen. En of we de muziekbuggies dan mee wilden nemen.

Zoals gezegd: Skaten in Parijs is een belevenis. In de topjaren reden op vrijdagavond tussen de 5.000 en 10.000 skaters mee. Bescherming? Kenden ze niet. Hard skaten? Dat konden ze wel! En wij keken vooral onze ogen uit naar de hele organisatie. Om 22.00 uur verzamelen voor de Montparnasse. Uit alle hoeken kwamen skaters en rolschaatsers. De politie was in grote getallen aanwezig. Zelfs op skates! Er stonden altijd 5 ambulances gereed om achter de stoet aan te rijden. De muziek kwam uit stereosets die op de schouder mee werd gedragen, of uit beatboxen in een rugtas. Het was wild! Iedere keer weer. Hoe kun je ook zo’n grote groep controleren, of enigszins in bedwang houden? De (politie)begeleiding in combinatie met de Pari Roller blokkers was een goede samenwerking. Kruispunten werden ook hier afgezet, en iedereen vloog er wild overheen. Maar skaten in Parijs was echt anders: er liggen tramrails in de weg, de trottoirs waren echt hoge stoepranden. Parijs als stad is gebouwd op zeven heuvels. Dus ja, soms moest je pittig klimmen, maar na iedere klim volgde dan een pittige afdaling. Je versleet gewoon een remblok op één avond!

Ook hier gold: Je skate mee op eigen risico. En er waren altijd wel een paar wildebrassen onder de deelnemers. Dus keken wij onze ogen uit: valpartijen, of gelanceerde skaters die in het ijzerwerk van gesloten etalages belandden, agenten die handig waren om vallende skaters bij hun rugtas te pakken en op de been hielden. Dit was altijd te gek!

Een andere mooi aspect: Ieder jaar reden we een totaal andere route. Ze mochten geen gebruik maken van vaste skateroutes, om zo de overlast in de stad te beperken. Ons gaf het de kans om ook langs alle toeristische attracties te skaten. Met als hoogtepunt de route langs de Seine vanaf Boulevard St. Germain richting de Eiffeltoren. Pauzeren op Troccadero en bij de klokslag op een vol uur de Eiffeltoren verlicht zien worden. Magische momenten! Bij aankomst bij Montparnasse werd het altijd een feestje. De ‘Neerlandais’ waren immers in extase gebracht. De adrenaline spoot door onze aderen. Dus ja: Hollandse muziek en de polonaise op skates werd een traditie. Net als het vinden van een geopende nachtbar voor een afsluitend drankje. Het waren altijd korte nachten!

Waarom maar één hoogtepunt beleven in de Lichtstad van Europa, als je in 1 weekend kunt genieten van twee of drie fantastische skatetochten? We verzorgden op zaterdagochtend een eigen skatetour door Parijs. Zonder politiebegeleiding, maar wel gebruik makend van de fietspaden en brede trottoirs. We splitsten de groep op, en maakten vanaf het hotel een route richting de Eiffeltoren, Trocaddero voor onze ‘skate snake’, langs de Seine naar de Notre Dame. Daar lunchten we bij de kerk en gingen daarna door naar Parc Luxembourgh om lekker in het gras te chillen.
In Parijs werd er ook op zondag geskate. Een aantal jaren lang werden de oevers langs de Seine gesloten voor autoverkeer, en kon je heerlijk over de kades skaten langs het water. Deze zondagochtenden stonden bekend als Paris Plage. Later kwam daar de Paris Sunday Skate bij. Deze werd georganiseerd door een klein deel van de blokkers van Pari Roller, en was een meer relaxte skatetocht door Parijs waarbij je veel toeristische attracties nog in het daglicht kon bekijken. Helaas moesten we vaak eerder afhaken, om rond vier uur ’s middags de terugreis naar Tilburg te maken.

Het organiseren van deze skatereizen was echt superleuk om te doen. De reis was altijd inclusief hotelovernachtingen, een t-shirt en natuurlijk een dresscode of thema. De dresscode zorgde er voor dat we zelf herkenbaar waren in de groep, maar ook voor (h)erkenning van onze skategroep. Met de White Edition toch echt als hoogtepunt. De deelnemers werden in no-time een hechte club, konden het goed met elkaar vinden, iedereen hielp elkaar of nam elkaar mee op sleeptouw door de stad.

Terugkijkend: Het waren toffe weekenden. Soms ook eindigend in een ziekenhuis vanwege een botbreuk of valpartij. We wachtten altijd totdat iemand was uitbehandeld en mee terug kon in de bus. En een keer was er een echte knaller van een botsing. Ik vloog net voor de finish, hard skatend tegen een pilaar onder de Montparnasse. Ik schrok enorm van iemand die over een slapende zwerver sprong, en moest uitwijken, en had die pilaar totaal niet in mijn vizier. De klap was hard en ik een beetje groggy. Maar ‘the show must go on’, dus ik vrat letterlijk pakjes paracetamol weg dat weekend. Bleef op de been, verzorgde de rondleiding op skates, maar brak uiteindelijk op de terugreis. Lijkwit lag ik in de bus, misselijk van de pijn. Bij aankomst in Tilburg reed Jeroen mij naar het Elizabeth ziekenhuis. Op de EHBO afdeling verdween snel mijn borsthaar om een aantal elektroden aan te kunnen sluiten. Snel werd duidelijk dat ik toch een flinke hersenschudding had opgelopen en mijn lichaam de ‘shock’ aan het verwerken was. Ik mocht naar huis, maar lag nog zeker drie dagen ziek op bed. De telefoon bleef gelukkig niet stil, de bezorgde sms-jes en beterschap wensen stroomden binnen. Ook dat was F.E.E.S.T.! Hartverwarmend.

Na een paar weken organiseerden we een reünie in ’t Vaticaan voor de deelnemers. Cas had dan de video klaar, compleet met bloopers en hilarische momenten. Natuurlijk compleet gemonteerd met passende muziek. Voor mij zijn er twee nummers die voor altijd horen bij herinneringen aan de skatereizen naar Parijs. Natuurlijk Désenchantée van Kate Ryan. Daarnaast blijft ‘Our Lives’ van The Calling mij altijd bij, vooral vanwege de lyrics in deze songtekst bij de beelden van skaters in Parijs:  

Is there love tonight
When everyone is dreaming of a better life
In this world divided by fear
We’ve gotta believe that there is a reason we’re here
Yeah, there is a reason we’re here

‘Cause these are the days worth livin’
These are the years we’re givin’
And these are the moments, these are the times
Let’s make the best out of our lives!

                                                                     

Ingezonden door Klaus Hoven - voorzitter F.E.E.S.T. 2003 - 2015